Gece, kalbin en karanlık sırlarını fısıldar, gündüzün sakladıklarını açığa çıkarır.

Uykuların değil, uykusuzlukların öğretir insana gerçeği.

Sessizlik bazen çığlıktan daha gürültülüdür, özellikle de gecenin koynunda.

Gecenin en karanlık anı, umutla bakan gözler için en parlak yıldızdır.

Yalnızlık geceye yakışır, ama kalabalıkların içinde daha çok yakar.

Gecede uyumayan bir kalp, gündüzde yürüyen bin gölgeden daha ağırdır.

Ay ışığı, yaralı ruhlara sürülen beyaz bir merhemdir.

Geceyi seven, karanlıkta bile yolunu bulan insandır.

Gündüzün yalanları biter, gecenin çıplak doğruları başlar.

Uykusuz geceler, en dürüst şairleri doğurur.

Geceyle dost olanın düşleri bile daha derindir.

Karanlıktan korkma, asıl korkman gereken kalbindeki boşluktur.

Yıldızlar, geceyi acılarla yaşayanların gözyaşlarını süsler.

Gece, insanın içindeki çığlığı yankılayan en sadık aynadır.

Sessizliğin en yüksek sesi, gecede duyulur.

Uyuyan şehirler arasında uyanık kalmak, en büyük yalnızlıktır.

Gece, acıları büyütmez, sadece maskeleri indirir.

Bir sigara dumanı gibi yükselir düşünceler, gökyüzünde kaybolur.

Karanlık, aslında ışığın dinlenme vaktidir.

Geceye düşen her hüzün, sabaha bir dua bırakır.

Gözyaşının en samimisi, gece yarısında dökülür.

Geceler insanı büyütür, çünkü karanlık insanı kendine mahkûm eder.

Yalnız kalabilenler bilir; gece, insanın gerçek yüzüdür.

Gece, kalbin laboratuvarıdır; duygular orada çözülür.

Ay ışığı, geceyi kandırır ama kalbi asla.

Geceler, sabahı bekleyen umutların sabır sınavıdır.

En kara gecede bile yıldızlar, “hala umut var” der.

Gece, gökyüzüne yazılmış şiirdir; yıldızlar ise mısraları.

En sert kalpleri bile gece yumuşatır, çünkü karanlık herkesi eşit yapar.