Biz yanlış anlaşıldık çoğu zaman. Çünkü efendiliği, zayıflık sanan çoktu.

Efendi olmak zor değil, insan olmak yeter.

Sesini değil, sözünü yükselt; çünkü yağmurlar çamur yaratır, rüzgar değil.

Saygı ucuz değil, hak edene verilir.

Karakter, yalnız kaldığında da doğru olanı yapmaktır.

Delikanlı adam kalbini taş yapmaz, ama yüreğine her geleni koymaz.

Ben susuyorsam, içimde büyütüyorum demektir. Bu ne korkudur, ne kabulleniş… sadece terbiyedir.

Efendilik zayıflık değil, öz güvenin suskun halidir.

Benim için doğru olan şey, herkesin hoşuna gitmek zorunda değil.

Benim adım geçiyorsa bir yerde, orada ya saygı vardır ya suskunluk.

Kuralı ben koymam, ama oynadığım oyunda kaybeden olmam.

Ne zaman yükseleceğimi değil, ne zaman eğileceğimi öğrendim. O yüzden sağlam duruyorum.

Yanımda yeri olan, arkamda konuşmaz.

Saygı bekliyorsan, önce kendin saygı göstereceksin. Karakter takas edilmez.

Duruşu olan adamın sesi yüksek olmaz.

Arkamdan konuşanlara cevap vermem. Onlar zaten geride kaldı.

Gölge etmedik kimseye, ama yolumuzu da kapattırmadık.

Sustum, çünkü anlatmaya değmedi.

Kalbin temizse, dilin fazla çalışmaz. Çünkü ne dediğini önce ruhunda tartarsın.

Sözüm az, özüm ağırdır. Herkes taşıyamaz.

Her şey ol ama önce adam ol. Ünvan sonra gelir.

Yüzüme gülen çok oldu. Yüreğime dokunan az.

Hakkımı helal ederim ama unutamam. Çünkü affetmek, hatırlamamaya yetmez.

Efendilik; susmakta değil, ne zaman konuşacağını bilmektedir.

Dik durmak, başkalarına inat değil; kendine olan saygıdandır.

İnsan adam olunca, efendiliği seçer. Çünkü bilir: Ses değil, söz iz bırakır.

Ben herkes gibi olmadım diye herkes beni anlamadı.

Konuşmadan anlaşmak varsa, en kıymetli ilişki odur. Çünkü samimiyet sessizliği de duyar.

Bazı insanlar için uzak durmak, onlara kızmak değil, kendini korumaktır.

Konuşmadım çünkü anlatmaya değecek bir adam yoktu karşımda.

Her doğruyu her zaman söylemem. Çünkü bazıları hakikatin ağırlığını taşıyamaz.

Ben yolumu seçtim, gölge etmeyene selam ederim.

Yürüdüğüm yol dardır ama yürüyen bellidir.

Saygı gösterdiğim herkes değerli değildi; ben karakterimden ödün vermedim sadece.

Yüzüne gülmediklerim oldu ama arkasından da konuşmadım.

Kendi değerini bilen, başkasının sözüyle yıkılmaz.

Benim duruşum suskunluğumda gizli, bağırarak değil, yutarak öğrendim adamlığı.

Yüzsüzlük bir meslek olmuş, biz hâlâ karakter peşindeyiz.

Ne çok konuştuk, ne de çok sustuk. Yerini bildik.

Saygı sınırı aşılınca, sessizlik sona erer.

Adamlık; yalnızken de doğru durabilmektir.

İnsanın aynası sözü değil, duruşudur.

Ben kimsenin önünde eğilmem, ama saygıyı ayakta alkışlarım.

Yolumu kesmeye çalışanlar, benim kadar yol yürümemiş olanlardı.

Hiç kimseye kırgın değilim. Sadece bazılarını hayatımdan sessizce çıkardım.

Ne bir adım ileriye fazla umut, ne bir adım geriye kırgınlık taşıyorum. Dengede kaldım, insan kaldım.

Büyüklük, yüksek sesle değil; yüce gönülle olur.

Her gülümsemenin içinde bir huzur yoktur. Bazısı sessizce vedadır.

Ben bağırmam, ama varlığım konuşur.

Benim sesimi değil, duruşumu duy. Çünkü bazı adamlar lafla değil, varlığıyla konuşur.

Karakter dediğin; yalnızken de doğru olanı seçmektir.

Ben yavaş yürürüm ama asla geri gitmem.

Sokakta değil, aynada adam olmayı öğrendik.

Delikanlı adamın imzası sözüdür.

Susmak bazen cevaptır, ama herkes anlayamaz.