Ignorant ma opinię na każdy temat, ale wiedzy żadnej.

Dyskutowanie z ignorantem to strata rozsądku.

Ignorancja to cisza rozumu i krzyk ego.

Gdy mądry milczy, ignorant myśli, że wygrał.

Ten, kto odrzuca wiedzę, broni opinii, nie prawdy.

Ignorant myśli, że wie wszystko, ale rozumie niewiele.

Odwaga ignoranta często zagłusza pokorę mędrca.

Jeśli ciemność to brak światła, to ignorancja to brak zrozumienia.

Ignorant chce mieć rację, nie chce się uczyć.

Ignoranta poznasz nie po słowach, lecz po uporze.

Ignorancja wywyższa się, poniżając innych.

Mądry nie traci czasu na spory z ignorantem.

Ignorant mówi dużo, ale nie myśli – powtarza.

Ignorant wierzy we wszystko, mądry pyta.

Krzyk ignorancji zagłusza szept mądrości.

Ignorant osądza emocjami, nie rozumem.

Odwaga wynikająca z ignorancji to niebezpieczne narzędzie.

Ignorant widzi świat jako prosty – nie dostrzega złożoności.

Gdy ignorancja łączy się z arogancją, prawda umiera.

Najgorsza ignorancja to ta, której się nie zauważa.

Ignorant gardzi tym, czego nie rozumie.

Bycie ignorantem to nie tylko nieczytanie, ale i słuchanie złych ludzi.

Ignorant gromadzi informacje, ale nie zdobywa zrozumienia.

Ignorancja jest zaraźliwa, zwłaszcza gdy jest oklaskiwana.

Kto pragnie wiedzy – uczy się, ignorant – atakuje.

Duma to zbroja ignoranta.

Ignorant myli ciszę z uległością.

Ignorant nie toleruje odmiennych opinii.

Trwanie w ignorancji to blokowanie rozwoju.

Ignorant nie rozmawia, by zrozumieć – lecz by zdominować.

Ignorant nie szuka prawdy, lecz potwierdzenia.

Ignorant potępia, zanim zrozumie.

Prawdziwy ignorant to ten, który nie chce się uczyć.

Najgłośniej krzyczą ci, którzy wiedzą najmniej.

Ignorancja próbuje zabłysnąć, gasząc światło mądrości.