Her “bir şey yok” deyişin, içimde fırtınalar kopardı.
Anlaşılmamak delirtmez insanı; yanlış anlaşılmak parçalar.
Sessizlik bazen huzur değil, delirtici bir duvar olur.

Sustuğum her cümlede biraz daha içine düştüm karanlığın.
En çok da anlamaya çalıştığım insanlar delirdi beni.
Birini severken aklını kaybetmek değil mesele, kaybederken bile sevmeye devam etmek.

Senin umursamazlığın, benim en derin çığlığım oldu.
Delirtmek bağırarak olmaz; yok sayarak olur.
Her “önemli değilsin” bakışın, birer kurşundu ruhuma.

Beni deli etmedin, ben sana aklımla bile tahammül ettim.
En tehlikelisi ne biliyor musun? İnsan, en çok güvendiği tarafından delirtildiğinde susar.

Seni sustuklarımla sevdim, sen sustuklarım yüzünden beni yok saydın.
Seni sustuklarımla sevdim, sen sustuklarım yüzünden beni yok saydın.

Her şeyi konuştuğumuz halde anlaşamamamızdı beni delirten.
Duygusuzca yaklaştıkça, duygularım çığlık oldu içimde.
Bazı insanlar sevmiyor; sadece tüketiyor… sonra da “neden böyle oldun” diyor.
Delilik, bazen sevdiğin kişiye içini anlatamamakta başlar.
Aklımın sınırlarını zorlayan her susuşun, beni biraz daha yıktı.
“Sen abartıyorsun” diyen herkesin içinde, anlayışsızlık gizlidir.
Beni senin için değiştirmeye çalıştım… en sonunda kendimden nefret etmeye başladım.
Delirmem, senin ne yaptığını umursamadığımda başladı.
Aklımı yavaş yavaş kaybettim; en çok da “sen haklısın” dediğim yerlerde.
Sanki ben delirdim… ama sen hiç bakmadın ne kadar kırıldım.
Beni delirtmedin… ama aklımı yavaşça söktün, gülümseyerek.
İnsan aklını kaybetmez; duygularıyla başa çıkamayanların yanında savrulur.