September is de naam van afscheid met vergelende bladeren.

De wind waait zacht, het hart wordt licht melancholisch.

September is een stille tijd die de herinneringen aan de zomer fluistert.

De zon straalt zachter, de lucht wordt bedachtzamer.

September is een poëtische maand waarin de natuur zich voorbereidt op afscheid.

Terwijl de bladeren vallen, stroomt het verleden langzaam door ons heen.

September is als een herinnering die de tijd vertraagt.

Het is een maand van confrontatie met jezelf.

De lucht wordt koeler, maar harten worden warmer.

Een innerlijke rust na de zomer.

Kleuren veranderen, gevoelens verdiepen.

De natuur keert in zichzelf.

Gouden licht valt uit de lucht.

Zelfs stilte klinkt anders in september.

Een fluistering van nieuwe beginnen.

Elk vallend blad is een innerlijke reflectie.

’s Ochtends een trui, ’s avonds herinneringen.

September onthult vertraagde emoties.

Een innerlijke reis – stil en diep.

Een seizoensgedicht geschreven met tranen.