Wrzesień to imię pożegnania z żółknącymi liśćmi.
Wiatr wieje łagodnie, a serce ogarnia lekki smutek.
Wrzesień to cicha pora roku, która szepcze wspomnienia lata.

Słońce świeci łagodniej, niebo staje się bardziej zamyślone.
To poetycki miesiąc, w którym natura przygotowuje się do pożegnania.
Gdy liście opadają, przeszłość powoli przepływa przez nas.

Wrzesień jest jak wspomnienie, które spowalnia czas.
To miesiąc spotkania z samym sobą.
Powietrze staje się chłodniejsze, ale serca cieplejsze.

Wewnętrzny spokój po minionym lecie.
Kolory się zmieniają, uczucia pogłębiają.
Natura wraca do swojego wnętrza.

Złote światło spada z nieba.
Nawet cisza brzmi inaczej we wrześniu.
Wrzesień to szept nowych początków.
Każdy opadający liść to wewnętrzna refleksja.
Rano sweter, wieczorem wspomnienia.
Wrzesień ujawnia opóźnione emocje.
Wewnętrzna podróż – cicha i głęboka.
Sezonowy wiersz napisany łzami.