Październik to czas, gdy rok przemawia w ciszy.
Październik to spokój pachnący ziemią i szeleszczącymi liśćmi.
W październiku natura żółknie, a serce wypełnia się melancholią.

Gdy spadają liście, zaglądamy w głąb siebie.
Październik to miesiąc pożegnań i akceptacji.
Trochę jesieni, trochę wewnętrznej podróży.

Chłód października oczyszcza umysł.
Najcichszy czas na spojrzenie w siebie.
W październiku wiatr niesie ciche wspomnienia.

Jak opadające liście, puszczamy przeszłość.
Październik to przejście od letniej radości do jesiennej dojrzałości.
Każdy podmuch niesie ze sobą uczucie.

Październik to najgłębsza forma spokoju.
Nawet słońce w październiku wstaje łagodniej.
Październik budzi ciche wiersze w duszy.
W tym miesiącu cisza mówi więcej niż słowa.
W październiku serce staje się przejrzyste.
Cichy jak liść, ale równie silny.
Październik zmiata kurz przeszłości.
Natura zwalnia w październiku – my też.