Sen sandın ki yokluğunla yıkılırım; ben yokluklara alışkın bir kalbin sahibiyim.
Beni kaybettin ama üzülme, herkes kaldıramazdı beni zaten.
Bir gün sen de seversin… Ama benim gibi değil, benim seni sevdiğim gibi hiç değil.
Sanma ki sustuysam unuttum; sadece değmeyeceğini anladım.
Ben sana her şeyimi verdim, sen benden gitmeyi seçtin. Şimdi neyin eksik kaldıysa, sende kalsın.
Seninle kurduğum hayalleri, şimdi tek başıma yıkıyorum.
Sana kırgın değilim, sadece kendime kızgınım… Sana bu kadar değer verdiğim için.
Artık susuyorsam, sessizliğimin ağırlığını sen taşı.
Bir selamla geldin, bir veda bile etmeden gittin. Helal değil yolun, haberin olsun.
Ben seni kalbimde sakladım, sen beni başkalarının yanında harcadın.
İçimde susturamadığım bir hayal kırıklığı var, adı sensin.
Sana bir ömür adadım, sen başkasına bir gülüş.
Seninle olmamak artık acıtmıyor, çünkü seninle olmak daha çok acıtmıştı.
Kendine iyi bak… Çünkü bundan sonra bende sana yer yok.
Sen beni yok saydın, ben seni en çok var saydığım yerden sildim.
Sen sandın ki kalbim kırılınca susarım, oysa ben sustuğumda yerle bir ederim.
Ben senin için savaştım, sen beni savaşsız teslim ettin.
Ne kadar değer verirsen ver, bazıları için hep ‘gereksiz’ kalırsın.
Sana açtığım kapıyı kendim kapattım. Anahtarı da attım, dönme diye.
Dönüp arkana baktığında, en çok senin kaybettiğini anlayacaksın.
Beni bir gün ararsan, geçmişi ara.
Ben susunca sen haklı sanıyorsun ya… Neyse, öyle san, sana yakışıyor.
Aynaya bakmayı unutma, kaybettiklerinin sebebini orada göreceksin.
Sen giderken ‘kal’ demediysem, bil ki seni zaten bitirmiştim.
Ben sana hep iyi geldim. Sen beni hep yordun.