Ik hield van je als een roos; zelfs verwelkt bleef je gracieus.

Als ik met jou moest branden, accepteerde ik je doornen voor je glimlach.

Ik hield van je als een roos; raakte gewend aan je geur en omarmde je pijn.

Ik vreesde noch je doornen, noch je stilte… omdat ik van je hield als een roos.

Ik hield van je als een roos; zelfs als mijn handen bloedden, bleef ik je schoonheid aanraken.

Jij was de roos die bloeide in mijn tranen, en de liefde groeide uit mijn pijn.

Ik hield van je ondanks je doornen, want je was mooi genoeg om elke pijn waard te zijn.

Ik hield van je als een roos; je verwelking of je stilte maakte me niet verdrietig.

Ik hield niet van je als van een roos; ik brandde voor je zoals men brandt voor een roos.

Liefde met jou was als een roos aanraken: zacht, scherp en echt.

Je werd een roos in mijn hart; je bracht geen storm, maar verdween ook niet stilletjes.

Ik hield van je als een roos; ik ademde je geur in en accepteerde je pijn.

Liefde begon niet bij je schoonheid, maar toen ik je doornen zag.

Je was mooi als elke roos… maar ik hield van je zoals iemand van zijn littekens houdt.

Ik hield van je als een roos; geen afstand of tijd kon me doen verwelken.

Ik waste mijn wonden met rozenwater – omdat ze allemaal door jou waren gemaakt.

Ik hield van je als een roos; zelfs op plekken waar niemand durfde te kijken.

Je bedekte je pijn met schoonheid – en daar hield ik het meest van je.

Ik hield van je als een roos; zelfs als mijn hart verwelkte, hield ik van je zodat het nooit meer zou bloeien.

Zelfs je doornen werden poëzie – zolang jouw naam er maar in stond.