Niektórzy myślą, że wiedzą wszystko, ale nadal nie nauczyli się, co oznacza zaufanie.
Kiedy słyszysz to samo kłamstwo po raz drugi, uczysz się tylko uśmiechać.
Przekonaj mnie nie słowami, ale czynami.

Dałem ci swoje serce, a ty zasiałeś w nim wątpliwości.
Już nie oglądam się za siebie – nawet na ciebie.
Spaliłem się tyle razy, ile ufałem; teraz wszystkie dłonie wydają się zimne jak lód.

Jeśli zacząłeś kogoś kwestionować, to już się oddalasz.
Kiedy zaufanie zostaje złamane, nawet jeśli je naprawisz, pozostaje blizna.
Budowanie zaufania zajmuje lata, jego zniszczenie to chwila.

Nieufność rozprzestrzenia się w sercu jak cicha trucizna.
Nie wystarczy, że twoje słowa są prawdziwe; twoje intencje też muszą być czyste.
Gdy raz powiesz kłamstwo, wszystko co potem, to tylko obrona.

Zaufanie nie jest budynkiem, który można łatwo odbudować.
Nieufność najbardziej rani tego, kto kocha najbardziej.
Im więcej wątpliwości, tym mniej miłości.
Każda wątpliwość to ślad przeszłości, ale nie każdy ślad to rana.
Gdy brakuje zaufania, lojalność staje się ciężarem.
Wejść do czyjegoś serca jest łatwo, ale zostać tam wymaga zaufania.
Łzy zazwyczaj nie płyną przez kłamstwo, lecz przez wiarę w zdradę.
Nieufność nie mówi; odchodzi w milczeniu.
Gdy zaczynasz wątpić, miłość milknie.
Zaufanie wymaga odwagi; noszenie nieufności to samotność.
Tam gdzie panuje nieufność, nie może być spokoju.
Nie każdy, kto się do ciebie uśmiecha, jest przyjacielem twojego serca.
Nieufność to rozkład, który rośnie w cieniu miłości.
Największa cisza skrywa najgłębszą nieufność.
Gdy zaufanie zostaje utracone, słowa mówią tylko do pustki.