Soms is stilte het luidste teken van pijn.
Ik lachte, terwijl ik vanbinnen brak.
Het hart doet pijn, niet door breken, maar door onverschilligheid.

De diepste wonden zijn onzichtbaar.
Degene die je het meest vertrouwt, kan je het hardst kwetsen.
Ik vergaf, maar kwam nooit meer terug.

Zelfs een stil hart kan schreeuwen van verdriet.
Sommige littekens vervagen nooit.
Ik zei “het gaat goed”, maar dat was een leugen.

Het afscheid dat pijn doet, is het onuitgesproken afscheid.
Achter elke glimlach kan een traan schuilen.
De pijn was verstopt achter mijn ogen.

Ik gaf op, niet uit zwakte, maar uit bescherming.
Vertrouwen eenmaal gebroken, heelt niet.
Ik verwachtte niets meer, en dat redde mij.
Zelfs hoop kan je breken.
Ik zweeg, omdat niemand luisterde.
Mijn hart brak, en niemand merkte het.
Liefde doet pijn als het niet wederzijds is.
Ik liet los, om niet kapot te gaan.