Elini tutanı unutan, ayağına taş olur sonunda.
Bereketi kesen, minneti de keser; nankörlük ateşi yakar, kül bırakır.
Kervan yürür, nankörler arkasından söz eder; fakat yollar hep açık kalır.

Gölge gibi yapışanlar, güneş yok olunca kaybolur.
Nankörlük, sevgiyle beslenen tohumun zehirlenmiş halidir; meyvesi hüsrandır.
Verdiğin suyu hatırlamayan, susuzlukta ne ararsın?

İyiliğin karşılıksız kalınca, nankörlük kök salar.
Nankörün dili kılıçtan keskindir, dostluğu kanatır.
Minnet bilmeyen, sevgiyi zehirler.

Nankörlük, kalbin kapısını sessizce kilitlemektir.
Verdiğin değeri unutan, en büyük değeri yitirir.
Nankörlük, dostluğu zehirleyen görünmez eldir.

Göz göze gelmekten kaçan, minnettarlığı da unutur.
Nankörlük, kendi kuyusunu kazmaktır.
Elin verdiğini unutan, kendi kalbini kırar.
Nankörün sözü, yılanın sokması gibidir; beklenmedik ve zehirli.
Minnet taşıyamayan, hayatın yükünü kaldıramaz.
Nankörlük, insanın içindeki en büyük çöldür.
İyilik sandığın, nankörlükle karşılık bulursa, kış gelir bahçene.
Nankörlük, gönül bahçesine düşen zehirli bir yılandır.
Verdiğin iyiliği unutup, kötü sözü seçenler vardır.
Nankör, dostluğu satmaya meyillidir.
Minnetin kıymetini bilen, hayatın anlamını da bulur.
Nankörlük, dostlukları duman eder, geriye külleri kalır.
Elin verdiğini unutan, kendi yolunu kaybeder.
Nankörlük, insan ruhunun en sessiz intikamıdır.
Minnet, sevgiye giden yolda ilk anahtardır; nankörlük kapıyı kapatır.
Nankörlük, yürekte büyüyen bir kara deliktir.
Elin verdiğini unutan, dostluğun anlamını da unutur.
Nankörlük, sevgiyle örülen köprüyü yıkan en büyük fırtınadır.