De diepste wond kwam van waar ik het meest waardeerde.
Je vertelde verraad niet met woorden, maar met je stilte.
De liefde die ik zag toen je dichtbij was, werd een leugen toen je ver weg was.

Ik wachtte, maar je vergat op wie je wachtte.
Doen alsof je me nooit hebt gekend is mijn grootste verwijt.
Je voelde je nooit verplicht om je zo vaak te verontschuldigen als je me pijn deed.

Terwijl mijn ogen vol tranen zaten, keek ik naar jouw onverschilligheid.
Toen ik je het meest vertrouwde, stak je me in de rug.
Het enige wat ik van je heb geleerd, is teleurstelling.

Mijn verwijt zit verborgen in mijn stilte; als iemand het hoort, laat het dan uitleggen.
Toen je wegging, realiseerde ik me dat het niet mijn afwezigheid was, maar jouw verraad dat me pijn deed.
Ik geloofde zoveel als ik wilde, maar uiteindelijk werd ik bedrogen.

Je woorden zeggen het één, je daden iets anders; welke moet ik geloven?
Het was niet de pijn die me uitputte, maar de eindeloze hoop.
Je leerde me eenzaamheid, niet door je aanwezigheid maar door je afwezigheid.
Verraad is soms het dichtst bij je; het kost tijd om het te merken.
Mijn hart is gevuld met niet woede, maar teleurstelling.
Je keek nooit terug; misschien was dat het grootste verwijt.
Je hebt degene die je het meest liefhad het meest pijn gedaan; zal je daar verantwoording voor afleggen?
Ik ben moe van het verwijten; misschien interesseert het me nu gewoon niet meer.