Jesień to nie pożegnanie żółknących liści, lecz najpiękniejszy krzyk ciszy.

Moje nadzieje rozproszyły się jak liście niesione przez wiatr.

Niektóre pożegnania ukrywają się nie w letnim cieple, lecz w jesiennej melancholii.

Nawet drzewa nauczyły się odpuszczać – a my nadal się kurczowo trzymamy.

Jesień układa wspomnienia przed tobą, liść po liściu.

Każdy opadły liść spada na moje serce jak wspomnienie.

Jesień to cicha samotność, która powoli w nas się rozprzestrzenia.

Jeśli wiosna to pora miłości, to jesień jest porą smutku.

Liście ukrywają łzy, wiatr opowiada historię jesienią.

Niektóre pory roku są po to, by je poczuć, a nie tylko przeminąć… jak jesień.

Jesienią ludzie myślą więcej, a mówią mniej.

Nasza miłość wyblakła jak żółty liść.

Moje serce to jesień, a gdy jesteś wiatrem, rozpada się na kawałki.

Nawet jeśli wszystko więdnie jesienią, wspomnienia pozostają żywe.

Pewnego jesiennego wieczoru przypomniałem sobie ciebie – cichą jak liście.

Jesień to pora roku, która niesie ciężar przeszłości.

Każdy żółty liść przypomina o okrucieństwie czasu.

Niektóre twarze bolą bardziej pod szarością jesieni.

Choć kolory bledną, emocje pogłębiają się jesienią.

Jesień to czas odpuszczania i akceptacji.

Moje nadzieje opadły jak liście, oderwane od gałęzi.

Nawet słońce zachodzi inaczej jesienią – bardziej zmęczone, bardziej ciche.

Jesień to pora, gdy serce mówi cicho.

Nawet wieczność męczy się pod ciężkimi krokami jesieni.

Nawet miłość okrywa się ciszą, gdy nadchodzi jesień.