Akşam inerken dünya susar, kalbim konuşmaya başlar.
Güneş batarken değil, yüreğim dinginleşince akşam olur.
Akşam; geçmişin yükünü bırakıp ruhu dinlendirme vaktidir.

Gün biter, ama akşamla başlayan içsel huzur kalır.
Akşamın sessizliği, ruhumun en derin şarkısıdır.
Her akşam, karanlıkla değil, içimde doğan ışıkla aydınlanır.

Akşam, gözyaşlarının bile yumuşadığı vakittir.
Gündüz gürültüdür; akşam ise kalbin fısıltısı.
Akşamın koynunda sarılırım kendime, affederim geçmişimi.

Her güneş batışı, ruhumda yeni bir umut doğurur.
Akşam olurken içimde bir dinginlik, bir kabulleniş başlar.
Kalabalıkların gerisinde, akşam bana yalnızlığın en huzurlusunu sunar.

Gün batımı bir veda değil, iç dünyaya açılan kapıdır.
Akşam, hayata dışarıdan değil, içeriden bakmayı öğretir.
Günün yorgunluğu akşamla silinir, sadece ben kalırım ve sessizlik.
Akşamın serinliği, ruhumun sıcaklığını hatırlatır.
Her akşam, hayatla barış imzalamak gibidir.
Akşamın yavaşlığı, zamanla dost olmaktır.
Sessizlik büyür akşamla birlikte; içinde huzur gizlidir.
Akşamın rengi mora döndüğünde, kalbim dua eder.
Hayat, akşam saatlerinde başka bir dilde konuşur: sükûnetle.
Gün kararıp yıldızlar çıktığında, ruhum da parlar.
Akşam, geçmişin sertliğini yumuşatan bir merhemdir.
Akşamın koyu sessizliğinde, kendimle yeniden tanışırım.
Ne zaman akşam olsa, içimde bir çocuk gibi susar dünya.