Kochałem cię jak różę; nawet gdy więdła, pozostała pełna gracji.
Jeśli trzeba było spłonąć z tobą, zaakceptowałem twoje kolce dla twego uśmiechu.
Kochałem cię jak różę; przyzwyczaiłem się do twojego zapachu i przytuliłem twój ból.

Nie bałem się twoich kolców ani twojego milczenia… bo kochałem cię jak różę.
Kochałem cię jak różę; nawet jeśli moje ręce krwawiły, nie przestałem dotykać twojego piękna.
Byłaś różą, która zakwitła w moich łzach, a miłość wyrosła z mojego bólu.

Kochałem cię pomimo twoich kolców, bo byłaś piękna na tyle, by warto było cierpieć.
Kochałem cię jak różę; ani twoje milczenie, ani przemijanie nie zasmuciło mnie.
Nie kochałem cię jak róży – płonąłem dla ciebie jak dla róży.

Miłość z tobą była jak dotyk róży: delikatna, ostra i prawdziwa.
Stałaś się różą w moim sercu; nie wywołałaś burzy, ale też nie przeszłaś niezauważona.
Kochałem cię jak różę; wdychałem twój zapach i przyjąłem twój ból.

Miłość zaczęła się nie od twojego piękna, ale gdy stanąłem naprzeciw twoich kolców.
Byłaś piękna jak każda róża… ale kochałem cię jak swoje blizny.
Kochałem cię jak różę; ani odległość, ani czas mnie nie zniszczyły.
Myłem swoje rany wodą różaną – bo wszystkie były twoim dziełem.
Kochałem cię jak różę; nawet tam, gdzie nikt nie odważył się spojrzeć.
Zakryłaś swój ból pięknem – a ja najbardziej kochałem cię właśnie tam.
Kochałem cię jak różę; nawet jeśli moje serce więdło, kochałem cię tak, by już nigdy nie zakwitło.
Nawet twoje kolce stały się dla mnie poezją – wystarczy, że zawierała twoje imię.