Ciemność odsłania głębie, których światło nie pokazuje.
Ciemność otula ciszą; czasem największy spokój jest właśnie tam.
To, czego nie widać za dnia, szepce ciemność.

W ciemności spadają maski – nie ma tam fałszywego światła.
Dusza najgłębiej odpoczywa w objęciach nocy.
Światło może oślepiać, ale ciemność skłania do refleksji.

Zgubić się w ciemności to czasem narodzić się na nowo.
Najpiękniejsze marzenia kiełkują w najgłębszym mroku.
Ciemność nie przeraża – przeszkadza tym, którzy uciekają przed prawdą.

Ci, którzy kochają noc, wiedzą: ciemność to najstarszy przyjaciel duszy.
Ciemność odbiera światłu pychę; wszystko staje się równe.
Jak dzień jest jasny, tak noc jest głęboka i pełna znaczenia.

Ciemność to chwila, gdy czas się zatrzymuje, a myśli przemawiają.
Dzień może błyszczeć, ale noc jest szczera.
Ciemność to scena, na której każdy dźwięk ma znaczenie.
Ci, którzy znajdują drogę bez światła, rodzą się w ciemności.
Ciemność to matka tajemnicy; każda mądrość zaczyna się od nocy.
Ciemność to nie brak – to druga połowa istnienia.
Ci, którzy kochają noc, wiedzą: ciemność to pełnia, nie pustka.
Ciemność to zaproszenie, by zobaczyć to, co niewidzialne.