Duma jest lustrem szacunku do samego siebie.

Prawdziwa duma mierzy się nie sukcesem, lecz pewnością siebie.

Duma to najsilniejsza broń tych, którzy potrafią przyznać się do błędów.

Wielcy noszą pokorę, nie dumę.

Duma czasem przemienia człowieka w jego najlepszą wersję.

Duma zaczyna się od miłości do siebie, nie od patrzenia z góry na innych.

Ten, kto nie traci dumy, może podbić świat.

Duma żywi się honorem, nie ambicją.

Bycie dumnym oznacza niezamknięte serce.

Duma to granica; jeśli nie jest przekroczona, nie przynosi wolności.

Duma to nie nagroda za zwycięstwo, lecz za walkę.

Chroń swoją dumę, ale nie myl jej z arogancją.

Duma to podróż do samego siebie.

Duma oznacza nie poddawanie się i wiarę w siebie.

Duma to taniec odwagi i cierpliwości.

Największa duma to szczęście płynące z serca.

Duma podnosi charakter, nie osobę.

Duma to świadomość własnej wartości i jej posiadanie.

Duma to siła wewnętrzna, a nie pokaz dla innych.

Duma to nie ukrywanie błędów, ale uczenie się na nich.

Duma to wyraz wartości, jaką się sobie daje.

Bycie dumnym to akceptacja własnej historii.

Duma to stanowczość w obliczu trudności.

Duma podnosi szczerość, nie sukces.

Duma to bycie w zgodzie ze sobą.