Łatwo powiedzieć „zmieniłeś się” — ale dlaczego oczekiwałeś, że ja się nie zmienię?

Ci, którzy mówią „nigdy się nie zmieniaj”, odchodzą jako pierwsi.

Zmieniłem się, bo nie chciałem już reagować tak samo na ten sam ból.

Nie jestem już taki sam… bo ty też nie jesteś tą samą osobą.

Czasem nie zapominamy – zmieniamy się, by nie złamać się w tym samym miejscu.

Zmieniłem się, bo nie muszę już być miły dla tego, co mnie zraniło.

Byłoby pięknie zmieniać się razem – ale ty zostałeś, ja poszedłem dalej.

Czekasz na starego mnie, ale jego już nie ma.

Każda zmiana to pożegnanie – czasem ciche, czasem we łzach.

Zmieniłem się, bo powtarzanie tej samej gry obrażałoby moją dumę.

Zmiana to nie zapomnienie ciebie – to odnalezienie siebie.

Mogliśmy się razem rozwijać, ale zmniejszyliśmy się nawzajem.

Jeśli pozostanę taki sam, znów się złamię – dlatego się zmieniłem.

Nauczyłem się zmieniać od tych, którzy mówili, że nigdy się nie zmienią.

Związek rozwija się razem albo powoli umiera.

Zmieniłem się, bo przestało mi wystarczać tylko znosić.

Próbowałem się zmienić dla ciebie, aż straciłem siebie.

Zmieniłem się… bo milczenie za każdym razem mnie niszczyło.

W miłości zmieniają się nie tylko uczucia – zmieniają się ludzie.

Zmieniłem się, bo przetrwanie stało się ważniejsze niż zadowalanie.

Chciałem, żeby wszystko zostało tak jak było – ale ty stałeś się kimś innym.

Może się nie zmieniliśmy – może po prostu pokazaliśmy, kim naprawdę jesteśmy.

Jeśli zmiana sprawiła, że cię zapomniałem – może nie powinienem był zostawać.

Jedyną rzeczą, która się nie zmieniła, była twoja obojętność – dlatego się zmieniłem.

Zmieniłem się… bo nawet będąc z tobą, chciałem być w zgodzie ze sobą.