Sen değiştin demek kolay; peki seni aynı kalmaya zorlayan neydi?
En çok da “hiç değişme” diyenler, ilk sırtını dönen olur.
Değiştim, çünkü artık aynı acıya aynı tepkiyi vermek istemedim.

Eskisi gibi değilim… Çünkü sen de eskisi gibi değilsin.
İnsan bazen unutmaz ama değişir; çünkü aynı yerden tekrar kırılmak istemez.
Değiştim, çünkü artık bana iyi gelmeyene iyi görünmek zorunda değilim.

Birlikte değişmek güzel olurdu; ama sen sabit kaldın, ben yoluma devam ettim.
Sen hâlâ eski beni bekliyorsun, ama ben o kişiyi çoktan geride bıraktım.
Her değişim bir vedadır; bazen sessiz, bazen gözyaşlı.

Değiştim çünkü aynı oyunu tekrar oynamak gururuma dokunur.
Değişmek, seni silmek değil; kendimi yeniden tanımaktır.
Birlikte büyümek varken, birbirimizi küçülttük.

Aynı kalırsam, yine kırılırsın; o yüzden kendimi korumak için değiştim.
Her “bana güven” diyenin değişmesiyle öğrendim ben de değişmeyi.
İlişki dediğin, ya birlikte evrilir ya da sessizce biter.
Değiştim, çünkü alışmakla yetinmek artık bana göre değil.
Senin için değişmeye çalıştım, ama sonra fark ettim: Kendimden uzaklaştım.
Değiştim… çünkü her seferinde kendimi susturmak yoruyordu.
Aşkta en çok da duygular değil, insanlar değişiyor.
Değiştim, çünkü “idare etmek” adı altında kendimi kaybediyordum.
Her şey aynı kalsın istedim ama sen başka birine dönüştün.
Belki değişmedik, sadece gerçek yüzümüzü geç gösterdik.
Değişim seni unutturduysa, kalmam gerekiyordu belki ama kalamadım.
Aynı kalan tek şey, senin umursamazlığındı; ben de o yüzden değiştim.
Değiştim, çünkü hâlâ seninle olmama rağmen, artık kendimle barışmak istiyorum.