İçimde bir boşluk var, ne doldurabilirim ne anlatabilirim.

Gülmek isterim ama gözlerim hep susuyor.

Sessizlik, bazen en ağır yük olur.

Kalbimde kırık bir melodi çalıyor.

Her şeyin bir zamanı var, bazen beklemek yetmez.

Efkâr, bazen en sadık arkadaştır.

Düşüncelerim ağır, kelimelerim yetersiz.

İçimde fırtına var, ama kimse bilmiyor.

Hüzün, gözyaşlarıyla değil ruhla anlaşılır.

Bazen susmak, söylemekten daha derindir.

Geçmiş, ruhumu bırakıp gitmiyor.

Efkâr, geceleri daha bir ağır gelir.

İçimde kopan fırtınayı kimse görmüyor.

Yalnızlık, bazen en iyi dost olur.

Gözlerim konuşuyor, ama kelimeler sustu.

Her hüzün, bir ders ve bir iz bırakır.

İçimdeki sessizlik, en yüksek çığlıktır.

Efkâr bazen en sadık arkadaş, bazen en ağır yük.

Ruhumun derinliklerinde kaybolmuş bir ben var.

Gözyaşlarımı saklıyorum, kimse anlamasın diye.

Kalbim kırık ama görünmez bir şekilde.

Hüzün, bazen en güzel şiir olur.

Efkâr, gecenin sessizliğinde büyür.

İçimdeki boşluğu kimse dolduramaz.

Her suskunluk bir fırtına saklar.

Hüzün, bazen en yakın arkadaştır.

Gözlerim anlatır, dilim sustu.

İçimde kaybolan bir ben var, herkes giderken.

Sessizce yaşamak, bazen en ağır cezadır.

Efkâr, ruhun gölgesidir.