Gözlerimde biriken yaşlar, sessiz bir çığlık gibi.
Kalbim kırık, sokaklar ıssız; yalnızlıkla dans ediyorum.
Her gece, yıldızlara hasret kalan bir gönül gibiyim.

Efkar, ruhumu saran soğuk bir sis gibi çöker üzerime.
Sessizliğin içinde kaybolan hayallerim var.
Yalnızlık, en derin acıyı saklar içinde.

Gecenin karanlığında kaybolmuş bir umut gibiyim.
Her hatıra, kalbimde kanayan bir yara.
Efkarın koynunda, unutulmuş bir şarkı gibiyim.

Kırık dökük düşlerimle sarılırım geceye.
Hüzün, ruhumun en sadık misafiridir.
Gözyaşlarım, kelimelerden daha çok şey anlatır.

İçimde fırtınalar koparken, dışımda sessizlik var.
Kalbimde bir sızı, söylenmemiş binlerce söz saklı.
Efkar, en güzel şiirlerin ilham kaynağıdır.
Her soluk alışımda bir parça eksiliyorum.
Karanlıkta bulurum kendimi, ışığı ararken.
Sessizlikte yankılanan efkar, en derin sırlarımı fısıldar.
Geçmişin gölgesi, bugünümü karartır.
Yalnızlık, en derin denizlerin sakinliğidir.
Kalbim, kırık bir aynada yansıyan eski bir hüzün.
Efkar, ruhun en masum sancısıdır.
Gözlerimde kaybolan umutlar, suskun bir veda gibidir.
İçimde fısıltılar var; anlatılmamış hikayeler.
Hüzünle yoğrulmuş bir gönül, en saf halidir insanın.
Geceler uzun, hayaller uzak; ben yalnızım.
Her damla gözyaşı, kalbimin sessiz çığlığıdır.
Efkar, bazen en güzel yalnızlıktır.
İçimde saklı kalan sevgiler, hüzünle örülüdür.
Kalbim, yorgun bir savaşçı; dinlenmeye hasret.