Bu fani dünyada çok şey sandın kendini; zaman bile senden büyük düşündü.
Unutma, dünya dönüyor ama kimseyi etrafında döndürmüyor.
Fani dünya dediğin, sen “hep benim” sandığında bile seni terk edendir.

Bugün zirvedesin belki ama toprak, herkes için eşit derinlikte.
Sandın ki sahip olmak kalıcıdır; oysa bu dünya, en çok bırakanı hatırlar.
Gölge gibi büyüdün, ama unuttun ki ışık çekilince herkes eşit karanlıkta.

Fani dünyada unvan değil, insanlık kalır geride.
Bu dünya kimseye kalmaz dedik, sen de kalıcı sandın kendini.
Kendini çok önemseyenler, en çabuk unutulanlardır fani hayatta.

Kibirle çıktığın her basamak, bu fani dünyada mezar taşına dönüşebilir.
Biriktirdiğin hiçbir şey seni sonsuz yapmaz; insan, bıraktıklarıyla hatırlanır.
Bu dünya, kalıcıyım diyenlerin yok oluşunu sessizce izleyen yerdir.

Fani dünya sana fazla geldiyse, belki biraz eksilmen gerekiyordur.
Herkes bir şey olur bu hayatta, ama “insan kalmak” en zorudur.
Bu fani dünya, sahne gibi; kimse başrolü sonsuza kadar oynayamaz.
Sandın ki vazgeçilmezsin; oysa dünya sensiz de sabahı buldu.
Unuttun ki bu dünya, “ben” diyenleri en çabuk yutar.
Fani hayat, egonu değil, izini tartar.
Çok koştun bu dünyada; ama sonunda herkes aynı yerde durur: toprağın içinde.
Bu dünya fanidir, ama bıraktığın kibir bile senden önce silinir.