İnsan en çok kendi kalbine yabancılaşınca hissizleşir.
Hissizlik, ruhun donması, duyguların sessizliğe gömülmesidir.
Kalbin sessizliği, çoğu zaman en derin fırtınanın habercisidir.

Hissizleşmek, yaşadığını unutmaktır.
Acı, hissizleşmenin en ağır cezasıdır.
İnsanlık, duygu ile var olur; hissizlik ise yok oluşun başlangıcıdır.

Hissizleşmek, kendine ve başkalarına kapanmaktır.
Bir zamanlar hissettiğin her şey, sessizliğe teslim olabilir.
Hissizlik, zamanla kalbin duvar örmesidir.

Hissizleşen gözler, en parlak ışıkları bile göremez.
Duyguların yokluğu, insanı yalnızlığın en karanlık köşesine sürükler.
Hissizlik, içindeki fırtınanın dondurulmasıdır.

Hissizlik, hayatın renklerinin solmasıdır.
Kalp ne kadar donar, ruh o kadar çığlık atar.
Hissizleşmek, yaşamanın değil, sadece nefes almanın bir hali olur.
Sessizlik bazen en derin hissizliğin çığlığıdır.
Hissizlik, insanın en büyük hapishanesidir.
Duygular susunca, hayatın anlamı da kaybolur.
Hissizleşmek, umutların yavaşça söndürülmesidir.
Kırılan kalpler, bazen hissizliğe sığınır.
Hissizlik, sevginin gölgesinde büyür.
İçindeki boşluk, hissizleşmenin sessiz kanıtıdır.
Hissizleşme, insanı insan yapan en değerli parçaları yitirir.
Hissizlik, ruhun donukluğudur; onu eritmek cesaret ister.
Hissizleşen kalp, yaşamın melodisini kaybeder.