Sessizlik bazen en acı çığlıktır.
Gülüşümün altında birikmiş gözyaşları var.
Kalbim alıştı kırılmaya, ama ruhum yorgun artık.

Gidenin ardından susmak, bazen en büyük haykırıştır.
Bir zamanlar gülümsediğim yer, şimdi acı veriyor.
Hayallerimi susturdum, çünkü umut yoruldu.

En çok güvendiğin yerden canın yanar.
Bazı geceler uyumak değil, unutmak istersin.
Her şey güzel olacak dediler, ben daha çok yalnız kaldım.

Gözyaşlarım susmazsa, kalbim nasıl konuşsun?
İçimde bir boşluk değil, koca bir suskunluk var.
Herkesin kahkahası var, benimse sessizliğim.

Bir tebessümün arkasında kaç kırık saklıdır, bilemezsin.
Bazen güçlü görünmek, en ağır acıyı saklamaktır.
Bazı yorgunluklar uyumakla geçmez.
Kalbim anlatamadıklarımın mezarlığına döndü.
Zaman her şeyi unutturmaz, sadece susturur.
Gidenle değil, onda kalan yanımla savaş veriyorum.
İçimde bir şeyler eksik, ama adı yok artık.
Umut ettikçe kırıldım, sustukça unutuldum.
Her “iyiyim” kelimesinde biraz daha eksiliyorum.
Kalbimi dinleyene kadar, herkes gitti.
Yaşamak bazen sadece nefes almaktır, hissetmek değil.
Hüzün, sevmenin bedeli gibi sanki.
Ne zaman güldüysem, içimden bir şeyler eksildi.