İftira, gerçeğin sesi kısıldığında yalancının megafonudur.
Su gibi duruyorsa da, iftira en kirli karanlıkta mayalanır.
İftira atan, kendi vicdanına kurduğu tuzağa ilk düşendir.

Gerçek susar ama iftiranın sesi kendi yankısında boğulur.
İftira, yüreksizliğin cümle hâline gelmiş hâlidir.
İftira eden, hakikatten değil, kıskançlıktan beslenir.

Dilin yalanla dansı, en çok sahibinin onurunu yaralar.
İftira bir kere atılır, ama leke atanın kalbinde kalır.
Kimin doğru kimin eğri olduğu, zamanla değil, iftira ile belli olur.

İftira, sessiz insanların bile gözlerinde çığlığa dönüşür.
Birini yıkmak için kurduğun yalan, seni en dipten vurur.
İftira, zavallılığın süslü cümle hâlidir.

Doğru olanı susturamazsın, iftira sadece geciktirir hakikati.
İftira, düşmanlıktan değil; eziklikten doğar.
Haklıysan sus; çünkü iftirayı zaman boğar.
İftira atan, kendi yarattığı çukurda kaybolur.
İnsan, başkasına attığı iftirayla kendi karakterini tarif eder.
Sözlerin sahteyse, gerçek seni en sonunda yakalar.
İftira, cesaretin değil; korkunun başka adıdır.
İftiracı, kalbi zehirli bir aynaya bakar gibi yaşar.
Kimi yalanla büyür, kimi suskunluğuyla kazanır.
Gerçeğin güneşi, iftiranın gölgesini yakar.
İftirayı silmek kolaydır, ama izi vicdanda kalır.
Yalandan kurduğun dünya, üzerine yıkılır bir gün.
En tehlikeli söz, içi boş ama sesi yüksek olan iftiradır.