Je dacht groot te zijn in deze vergankelijke wereld; zelfs de tijd dacht groter dan jij.

Vergeet niet, de wereld draait, maar niet om jou.

Je geloofde in “voor altijd” terwijl de wereld stilletjes je einde voorbereidde.

Misschien sta je vandaag bovenaan, maar de aarde is voor iedereen even diep.

Je dacht dat bezit voor altijd was; alleen zij die loslaten worden herinnerd.

Je groeide als een schaduw, maar vergat dat het donker iedereen omhult.

Titels vervagen; alleen menselijkheid blijft.

De wereld behoort niemand toe, zelfs niet aan hen die het het meest proberen.

Hoe belangrijker je jezelf vindt, hoe sneller je wordt vergeten.

Elke stap vol trots kan je grafsteen worden in dit vergankelijke leven.

Wat je verzamelt maakt je niet eeuwig; je wordt herinnerd om wat je nalaat.

Deze wereld kijkt zwijgend toe hoe “eeuwigen” vallen.

Als deze wereld te veel voor je is, moet je misschien wat kleiner worden.

Iedereen kan iets worden, maar mens blijven is het moeilijkst.

Het leven is een podium; niemand speelt eeuwig de hoofdrol.

Je dacht onvervangbaar te zijn, maar de zon kwam ook zonder jou op.

De luidste ego’s worden het eerst vergeten.

Deze wereld weegt niet je ego, maar je nalatenschap.

Je rende veel, maar uiteindelijk staan we allemaal op dezelfde plek: de aarde.

Deze wereld is vergankelijk; zelfs je arrogantie sterft voor jou.