Sevdum seni ha, Karadeniz gibi… bi duruluyrum, bi kuduruyrum!
Ben seni sevdum da, dalga gibi değil ha… deniz gibi dibe dibe!
Yüreğumun ortasında yer ettun… orası da hep fırtına zaten.

Dağum dumanlı, içum hüsranlı… sen yoksun ya, her taraf karanlı.
Sen gideysun da, ben burda yağmura mı sarılayrum ha?
Yar bizum oralardan değil herhal, gözüne bakam, gözlerumden düşeysun.

Bi Karadenizli severse ha, azıcuk değil… tam yürekten, ta dibine kadar!
Sevdaya tutulduk ha… sanki sis çöktü de çıkamiyrum.
Senin gülüşün, sabah güneşi gibi… bi doği da içumu ısıtti.

Aha bu yürek seni aldıysa, gerisi hep yokuş zaten.
Hamsi yemedumsa aklım başumda değildir, haberun ola!
Çaya şekeri atarsun, bana da nazı… yeter gari ha!

Ben deli değilum ha, Karadenizliyum! Farkı var.
Horonun olduğu yerde hüzün durmaz ha, biz oynayuk!
İçeri girerken yağmur yağiydi, çıktum baktum… deniz yer değiştirmiş.
Bizde sevda öyle böyle değildir ha, bağladuk mu gemileri yakaruk!
Anam dedi: “Yine başımı yiyeceğsun ha bu kıza bakiyrum!”
Beni sevdun da, yüreğune horon kuruldum resmen!
Geldum, gördüm, sevdum… sonra da yedum hamsiyi!
Hava da soğuk ha, çay da yok… sen de yoksun… ben neyleyim şimdi?