Kar, gökyüzünden yere düşen sessiz bir huzurdur.
Her kar tanesi, gökyüzünün yazdığı beyaz bir mektuptur.
Kar, geçmişin izlerini örten doğanın nazik bir unutuşudur.

Sessizliğin sesi varsa, o mutlaka karın yağışıdır.
Kar, soğuk olsa da içimizdeki çocukları uyandırır.
Beyazlık her şeyi temizlemez ama karın gelişi içimizi arındırır.

Kar, toprağın masum gülümsemesidir.
Kışın şiiri, karın yavaşça yere düşüşünde yazılır.
Kar taneleri gibi insanlar da birbirine benzer, ama her biri eşsizdir.

En derin acılar bile karla susar.
Kar, zamanın bile ağırlaştığı bir huzur anıdır.
Aşk gibi yağar kar; sessiz, beklenmedik ve yakıcı bir güzellikle.

Kar, gökyüzünün toprağa dokunuşudur.
Ne kadar sert olursa olsun dünya, karla bir anlığına yumuşar.
Her kar tanesi, bir düş gibi kısa ama etkileyicidir.
Kar, doğanın beyaz kalemiyle yazdığı bir yeniden başlama notudur.
Kar yağınca, şehirler bile susar.
Kar altında yürümek, hayatın gürültüsünden kaçmaktır biraz.
Kar, çocuklara neşe; yetişkinlere anı getirir.
Her kar yağışı, içimizdeki sessizliği daha da derinleştirir.