Öyle büyük oynuyorsun ki sanırsın dünya senin CV’yle dönüyor.
Kendini dev aynasında görmek kolay da, aynayı başkalarına tutunca kararıyorsun.
Lafla yürüyenler, ilk rüzgârda yere serilir.

Egon koltuktan büyük olmuş, dikkat et sırtın kambur kalmasın.
Herkesi ezince büyüdüğünü sananlara bak, içi hâlâ boş bir kutu.
Önce saygı öğren, sonra bakarız liderlik var mı sende.

Üst perdeden konuşmak kolay, altı boş olunca yankı yapar zaten.
Kendini vazgeçilmez sananlara hayat hep güzel bir ders verir.
Makamın var, ama hâlâ insan olamamışsın.

Çok bilmek seni değerli yapmaz, kibirli yapar; fark bu işte.
Çay bile demlenmeden servis edilmezken sen hangi tecrübeyle bu kadar konuşuyorsun?
Havalı tavrınla ortamı doldurduğunu sanıyorsun ama sadece oksijen eksildi farkında değilsin.

Saygı görmeyi hak etmek için önce insan olmayı öğrenin
Üstten konuşmayı bırak da, önce yanındakilere selam ver.
Kibirle yürüyenler, yolun sonunda hep tek başına kalır.
Kendini patron sananlar, bir gün fişi çekilince ne olduğunu anlar.
İnsanlık zırh değil, giyince kibir görünmez olmuyor.
Lafla büyüyen adam, icraatta çocuk gibi kalır.
Çok ses çıkaran boş tenekeler gibi gürültülüsün ama içi bomboş.
Karşındakini küçümseyerek yükseleceğini sanıyorsan, daha çok düşersin.
Kibirli olacağına kaliteli olmayı dene bi’ ara.
Her ortamda konuşan çok ama dinlenmeye değer olan az.
Her şeyi ben bilirim diyenler, genelde hiçbir şey bilmez.
Egonla çalışıyorsun ama takımı yoran sensin.
Patron havan var da, ekip ruhu sıfır.
Kibir, bilgiden değil; eksiklikten beslenir.
Yüksekten konuşmakla, yüksekte olmak arasında fark var.
Önce kalbin büyüsün, sonra pozisyonun.
Hep sen haklıysan, bir yerde yanlış gidiyorsundur.