Łzy zgromadzone w moich oczach są jak cichy krzyk.

Moje serce jest złamane, ulice są puste; tańczę z samotnością.

Każdej nocy jestem duszą tęskniącą za gwiazdami.

Melancholia opada jak zimna mgła otulająca moją duszę.

Mam marzenia zagubione w ciszy.

Samotność ukrywa najgłębszy ból w sobie.

Jestem jak nadzieja zagubiona w ciemnościach nocy.

Każde wspomnienie to krwawiąca rana w moim sercu.

W objęciach melancholii jestem jak zapomniana pieśń.

Otulam się w nocy swoimi rozbitymi marzeniami.

Smutek jest najwierniejszym gościem mojej duszy.

Moje łzy mówią więcej niż słowa kiedykolwiek mogłyby.

Wewnątrz mnie szaleją burze, podczas gdy na zewnątrz panuje cisza.

W moim sercu jest ból, który skrywa tysiące niewypowiedzianych słów.

Melancholia jest inspiracją najpiękniejszych wierszy.

Z każdym oddechem tracę kawałek siebie.

Odnajduję siebie w ciemności, szukając światła.

Echo melancholii w ciszy szepcze moje najgłębsze tajemnice.

Cień przeszłości zaciemnia moją teraźniejszość.

Samotność to spokój najgłębszych mórz.

Moje serce to stary smutek odbity w rozbitym lustrze.

Melancholia to najczystszy ból duszy.

Utracone nadzieje w moich oczach są jak ciche pożegnanie.

Wewnątrz mnie są szepty; nieopowiedziane historie.

Serce utkane ze smutku jest najczystszą formą człowieczeństwa.

Noce są długie, marzenia dalekie; jestem sam.

Każda łza to cichy krzyk mojego serca.

Czasami melancholia jest najpiękniejszą samotnością.

Ukryte miłości we mnie są utkane ze smutku.

Moje serce to zmęczony wojownik, tęskniący za odpoczynkiem.