De tranen die zich in mijn ogen verzamelen, zijn als een stille schreeuw.
Mijn hart is gebroken, de straten zijn leeg; ik dans met eenzaamheid.
Elke nacht ben ik een ziel die verlangt naar de sterren.

Melancholie daalt neer als een koude mist die mijn ziel omsluit.
Ik heb dromen verloren in de stilte.
Eenzaamheid verbergt de diepste pijn in zich.

Ik ben als een hoop die verloren is in de duisternis van de nacht.
Elke herinnering is een bloedende wond in mijn hart.
In de omhelzing van melancholie ben ik als een vergeten lied.

Ik wikkel mezelf ’s nachts in mijn gebroken dromen.
Verdriet is de trouwste gast van mijn ziel.
Mijn tranen spreken meer dan woorden ooit kunnen.

Stormen woeden in mij, terwijl stilte heerst buiten.
Er is een pijn in mijn hart die duizenden onuitgesproken woorden bewaart.
Melancholie is de inspiratie voor de mooiste gedichten.
Met elke ademhaling verlies ik een stukje van mezelf.
Ik vind mezelf in de duisternis terwijl ik naar het licht zoek.
Het echoën van melancholie in stilte fluistert mijn diepste geheimen.
De schaduw van het verleden verduistert mijn heden.
Eenzaamheid is de rust van de diepste zeeën.
Mijn hart is een oude droefheid die weerspiegeld wordt in een gebroken spiegel.
Melancholie is de puurste pijn van de ziel.
Verloren hoop in mijn ogen is als een stille afscheid.
Er zijn fluisteringen in mij; onvertelde verhalen.
Een hart geweven met verdriet is de puurste vorm van menselijkheid.
De nachten zijn lang, de dromen ver weg; ik ben alleen.
Elke traan is de stille schreeuw van mijn hart.
Soms is melancholie de mooiste eenzaamheid.
Verborgen liefdes in mij zijn verweven met verdriet.
Mijn hart is een vermoeide krijger die verlangt naar rust