Önemsemek, insan olmanın en derin izidir; değer vermek, ruhun sessiz çığlığıdır.
Birini önemsemek, dünyadaki en kıymetli yatırımı yapmaktır; geri dönüşü sevgiyle dolar.
Önemsemeyen kalp, zamana yenik düşer; çünkü sevgi, özenle beslenir.

En büyük ihanettir, önemsememek; çünkü insan, değer verildiği kadar var olur.
Önemsemek cesaret ister; çünkü insanın kırılganlığını göğüslemektir aslında.
Kimi zaman susmak, önemsemenin en büyük sessizliğidir.

Önemsemek, yitip giden umutların yeniden filizlenmesidir.
İhmal edilen kalpler, en derin yalnızlıklara mahkumdur.
Önemsemek; sadece görmek değil, anlamak ve hissetmektir.

Birini önemsemek, onun hayatına dokunmaktır; iz bırakmaktır.
Önemsenmediğini hissetmek, insan ruhunun en ağır yüküdür.
Önemsemek, zamanın durduğu ve kalplerin birleştiği andır.

Önemsemeyen gözler, gerçek sevgiyi asla göremez.
Önemsemek, insanlığı ayakta tutan görünmez bir bağdır.
Önemsemediğin şey, er ya da geç hayatından çıkar; ama önemli olan asla gitmez.