En çok değer verdiğim yerde, en derin yarayı aldım.
Sözlerinle değil, suskunluğunla anlattın ihaneti.
Yanındayken gördüğüm sevgi, uzaktayken yalan oldu.

Bekledim, ama beklediğimin kim olduğunu unuttun.
Sanki beni hiç tanımamışsın gibi davranman, en büyük sitemim.
Beni kırdığın kadar özür dilemek zorunda hissetmedin.

Gözlerim dolarken, senin umursamazlığını izledim.
En çok güvenip sırtımı dayadığımda, sırtımdan vurdun.
Senden öğrendiğim tek şey, hayal kırıklığıymış meğer.

Sitemim sessizliğimde gizli; duyan varsa anlatsın.
Sen gidince anladım, eksikliğim değil senin vurdun beni.
İnanmak istediğim kadar, aldatıldım sonunda.

Sözlerin başka, davranışların başka; ben hangisine inansam?
Beni yoran değil, bitmeyen umudum oldu.
Varlığınla değil, yokluğunla öğrettin bana yalnızlığı.
İhanet bazen en yakınındadır, fark etmek zaman ister.
Kırgınlıkla değil, hayal kırıklığıyla dolu kalbim.
Dönüp bakmadın; belki de en büyük sitem buydu.
En çok sevdiğimi en çok üzdün; bunun hesabını verecek misin?
Sitem etmekten yoruldum; belki de artık umursamıyorum.