Czasami najcichsi ludzie są najbardziej zranieni.
Byłem zraniony, ale nic nie powiedziałem – i tak byś nie zrozumiał.
Serce boli nie dlatego, że się łamie, ale dlatego, że drugiemu jest obojętne.

Ukryłem ból za uśmiechem, aby nikt nie zauważył.
Twoje słowa nie zraniły mnie – ale twój wzrok tak.
Bycie zranionym nie jest jak stłuczenie szkła – to gdy sprawca nawet nie dostaje zadrapania.

Najbardziej rani ten, komu najbardziej ufasz.
Niektóre rany nie potrzebują czasu – one zostają.
Milczałem… bo ból nie lubi mówić.

Nawet kochające serce milczy, gdy się łamie.
Wybaczyłem, ale nigdy nie wróciłem, by zostać zranionym ponownie.
Dorastałem z moimi ranami – ale nigdy nie byłem taki sam.

To nie złamane serce cię powala, ale utrata nadziei.
Nie mówię, że jestem zraniony – ale nie jestem już taki sam.
Nawet w mojej ciszy moja dusza krzyczy.
Niewidzialne rany są najgłębsze.
Czasem najbardziej bolesne pożegnanie to to, które nigdy nie zostało wypowiedziane.
Bycie silnym nie oznacza, że nie jesteś zraniony.
Miłość boli, gdy nie jest odwzajemniona.
Blizny duszy uczą nas najwięcej.