Łzy zgromadzone w moich oczach są jak cichy krzyk.
Moje serce jest złamane, ulice są puste; tańczę z samotnością.
Każdej nocy jestem duszą tęskniącą za gwiazdami.

Melancholia opada jak zimna mgła otulająca moją duszę.
Mam marzenia zagubione w ciszy.
Samotność ukrywa najgłębszy ból w sobie.

Jestem jak nadzieja zagubiona w ciemnościach nocy.
Każde wspomnienie to krwawiąca rana w moim sercu.
W objęciach melancholii jestem jak zapomniana pieśń.

Otulam się w nocy swoimi rozbitymi marzeniami.
Smutek jest najwierniejszym gościem mojej duszy.
Moje łzy mówią więcej niż słowa kiedykolwiek mogłyby.

Wewnątrz mnie szaleją burze, podczas gdy na zewnątrz panuje cisza.
W moim sercu jest ból, który skrywa tysiące niewypowiedzianych słów.
Melancholia jest inspiracją najpiękniejszych wierszy.
Z każdym oddechem tracę kawałek siebie.
Odnajduję siebie w ciemności, szukając światła.
Echo melancholii w ciszy szepcze moje najgłębsze tajemnice.
Cień przeszłości zaciemnia moją teraźniejszość.
Samotność to spokój najgłębszych mórz.
Moje serce to stary smutek odbity w rozbitym lustrze.
Melancholia to najczystszy ból duszy.
Utracone nadzieje w moich oczach są jak ciche pożegnanie.
Wewnątrz mnie są szepty; nieopowiedziane historie.
Serce utkane ze smutku jest najczystszą formą człowieczeństwa.
Noce są długie, marzenia dalekie; jestem sam.
Każda łza to cichy krzyk mojego serca.
Czasami melancholia jest najpiękniejszą samotnością.
Ukryte miłości we mnie są utkane ze smutku.
Moje serce to zmęczony wojownik, tęskniący za odpoczynkiem.