Yalakalık, insanın karakterini sessizce çürütür.

Başkalarını memnun etmek uğruna kendini kaybetmek, en pahalı bedeldir.

Gerçek değer, yalakalıkla değil, dürüstlükle ölçülür.

Yalakalık, kısa vadede kazanım sağlasa da uzun vadede ruhu yıpratır.

İnsan, yalakalık yaptıkça kendine olan saygısını kaybeder.

Sözde övgü, vicdanın sessiz çığlığıdır.

Yalakalık, kişiyi başkalarının takdirine mahkûm eder.

Kendi değerini başkasının onayına bağlamak, en sinsi tuzaktır.

Yalakalık, karakterin en görünmez ama en sarsıcı erozyonudur.

İnsan, yalakalık yaparken hem kendini hem de başkasını kandırır.

Gerçek güç, yalakalıkla değil, doğruluk ve cesaretle gelir.

Yalakalık, kısa bir övgü için ruhun uzun bir zamanını satmaktır.

Başkalarını etkilemek uğruna kendini küçültmek, en zararsız gibi görünen ihanettir.

Yalakalık, insanın özgürlüğünü sessizce ipotek altına alır.

Övgü, samimiyetle birleştiğinde değerlidir; yalakalıkla birleştiğinde ise yıkıcıdır.

Kendi fikirlerinden vazgeçmek, başkalarının onayı için yapılan bir yalakalık şeklidir.

Yalakalık, kısa süreli kazanımın uzun süreli kayıplarıdır.

İnsan, yalakalık yaptıkça iç huzurunu feda eder.

Gerçek değer, sözde övgüye değil, sessiz duruşa dayanır.

Yalakalık, ruhun kendine olan sadakatini sessizce yitirttiği andır.