Soms zijn de stilste mensen het meest gekwetst.
Ik was gekwetst, maar zei niets – je zou het toch niet begrepen hebben.
Het hart doet geen pijn omdat het breekt, maar omdat het de ander niets kan schelen.

Ik verborg mijn pijn achter een glimlach zodat niemand het zou merken.
Je woorden deden geen pijn – maar je blik wel.
Gekwetst zijn is niet als glas dat breekt – het is wanneer de dader geen krasje oploopt.

Degene die je het meest vertrouwt, kwetst je het diepst.
Sommige wonden hebben geen tijd nodig – ze blijven.
Ik zweeg… want pijn spreekt niet graag.

Zelfs een liefhebbend hart zwijgt als het breekt.
Ik vergaf, maar keerde nooit terug om opnieuw gekwetst te worden.
Ik groeide door mijn wonden – maar ik werd nooit meer dezelfde.

Niet het gebroken hart doet je vallen, maar het verlies van hoop.
Ik zeg niet dat ik gekwetst ben – maar ik ben niet meer dezelfde.
Zelfs in mijn stilte schreeuwt mijn ziel.
De diepste wonden zijn onzichtbaar.
Soms is het pijnlijkste afscheid dat wat nooit is uitgesproken.
Sterk zijn betekent niet dat je niet gekwetst bent.
Liefde doet pijn wanneer ze onbeantwoord blijft.
Littekens op de ziel onderwijzen het meest.