Uraza to cichy bunt serca przeciwko niezrozumieniu.

Gdy jesteś urażony, twoja cisza krzyczy głośniej niż słowa.

Uraza rośnie w cieniu niewypowiedzianego bólu.

Uraza to budowanie murów wokół kruchego serca.

Uraza to cicha burza, której nikt nie widzi nadchodzącej.

Czasami uraza to jedyny sposób, w jaki twoje serce potrafi się chronić.

Uraza może oddalić nawet najbliższe dusze.

Gdy zaufanie zostaje złamane, uraza znajduje swój dom.

Uraza to język, który rozumieją tylko złamane serca.

Trzymanie się urazy jest jak picie trucizny i oczekiwanie, że ktoś inny cierpi.

Uraza to cień utraconej miłości i złamanego zaufania.

Uraza oznacza noszenie ciężaru, którego nikt inny nie widzi.

Uraza kryje się za dumą i strachem przed wrażliwością.

Uraza to rana, którą tylko przebaczenie może uleczyć.

Kiedy jesteś urażony, więzisz siebie w klatce ciszy i bólu.

Żal to ciche nasiono zasiane w glebie serca, które rośnie w kolce.

Żal obciąża duszę, czyniąc nawet lekkie chwile ciężkimi.

Najgłębsze żale często pochodzą z najbliższych ran.

Trzymanie żalu to wybór niesienia wczorajszego bólu do dzisiaj.

Żal rośnie tam, gdzie słowa nie mogą uleczyć.

Trzymanie żalu to budowanie murów wokół tego, co kiedyś było miłością.

Żale to echa rozmów, które nigdy się nie odbyły.

Odpuszczenie żalu to uwolnienie serca z niewidzialnego więzienia.

Żal dusi możliwość nowych początków.

Czasem żale mówią głośniej niż jakiekolwiek słowa.

Niesienie żalu jest jak trzymanie ognia, który pali ciebie bardziej niż innych.

Serce pełne żalu zapomina, jak swobodnie się uśmiechać.

Żale to cienie nierozwiązanych bóli.

Przebaczenie to złamanie łańcuchów żalu i odzyskanie spokoju.

Żale zakopują miłość pod warstwami ciszy i bólu.