Wrzesień to imię pożegnania z żółknącymi liśćmi.

Wiatr wieje łagodnie, a serce ogarnia lekki smutek.

Wrzesień to cicha pora roku, która szepcze wspomnienia lata.

Słońce świeci łagodniej, niebo staje się bardziej zamyślone.

To poetycki miesiąc, w którym natura przygotowuje się do pożegnania.

Gdy liście opadają, przeszłość powoli przepływa przez nas.

Wrzesień jest jak wspomnienie, które spowalnia czas.

To miesiąc spotkania z samym sobą.

Powietrze staje się chłodniejsze, ale serca cieplejsze.

Wewnętrzny spokój po minionym lecie.

Kolory się zmieniają, uczucia pogłębiają.

Natura wraca do swojego wnętrza.

Złote światło spada z nieba.

Nawet cisza brzmi inaczej we wrześniu.

Wrzesień to szept nowych początków.

Każdy opadający liść to wewnętrzna refleksja.

Rano sweter, wieczorem wspomnienia.

Wrzesień ujawnia opóźnione emocje.

Wewnętrzna podróż – cicha i głęboka.

Sezonowy wiersz napisany łzami.